ονα

Substantiv

ονα (ονα)

1. ord
2. konvention
3. regel

Deklination

Inflektion
	Obest.	Obest. p.	Best.	Best. pl.	Gnom	Gnom p	Neg	Neg p	Int.
Verbkasus
Absolutiv	ονεν	ονειν	ονον	ονοιν	οναν	οναιν	ονυν	ονυιν	ονων
Ergativ	ονεϧ	ονειϧ	ονοϧ	ονοιϧ	οναϧ	οναιϧ	ονυϧ	ονυιϧ	ονωϧ
Dativ	ονεσ	ονεισ	ονοσ	ονοισ	ονασ	οναισ	ονυσ	ονυισ	ονωσ
Lokativ	ονεμ	ονειμ	ονομ	ονοιμ	οναμ	οναιμ	ονυμ	ονυιμ	ονωμ
Ablativ	ονεϥ	ονειϥ	ονοϥ	ονοιϥ	οναϥ	οναιϥ	ονυϥ	ονυιϥ	ονωϥ
Instrumentalis	ονεφ	ονειφ	ονοφ	ονοιφ	οναφ	οναιφ	ονυφ	ονυιφ	ονωφ
Abessiv	ονεθ	ονειθ	ονοθ	ονοιθ	οναθ	οναιθ	ονυθ	ονυιθ	ονωθ
Essiv formal	ονεγ	ονειγ	ονογ	ονοιγ	οναγ	οναιγ	ονυγ	ονυιγ	ονωγ
Kausativ	ονελ	ονειλ	ονολ	ονοιλ	οναλ	οναιλ	ονυλ	ονυιλ	ονωλ
Substantivkasus
Genitiv	ονεβ	ονειβ	ονοβ	ονοιβ	οναβ	οναιβ	ονυβ	ονυιβ	ονωβ
Essiv-modal	ονεχ	ονειχ	ονοχ	ονοιχ	οναχ	οναιχ	ονυχ	ονυιχ	ωχ
Komitativ	ονερ	ονειρ	ονορ	ονοιρ	οναρ	οναιρ	ονυρ	ονυιρ	ονωρ
Kasuslös form
	ονε	ονει	ονο	ονοι	ονα	οναι	ονυ	ονυι	ονω